OGIEŃ – w porządku słowiańskiego mitu przynależał do sfery górnej – niebiańskiej. Był podstawową siłą sakralną, ochraniającą i oczyszczającą ze złych mocy wiązanych ze sferą podziemną – akwatyczną. Wykorzystywano go też w praktykach leczniczych. Jego ciepłem leczył się Jan Krzeptowski „Sabała” (1809-1894). Występował w trzech postaciach: ziemskiej (ogień), atmosferycznej (piorun) i niebiańskiej (słońce). Składanie ofiar ogniowi (ogniska ofiarne), kierowanie do niego specjalnych formuł magicznych i czynności rytualnych związanych z jego rozpalaniem i gaszeniem było aktem komunikacji z bóstwem, którego był epifanią. Ceremonia rozpalania ognia stanowiła powtórzenie procesu stwarzania Kosmosu sprzed pojawienia się czasu. Ogień rozpalano w okresach świątecznych, a zwłaszcza po przyjściu pasterzy na halę, gdzie musiał być cały czas podtrzymywany dla ochrony dobytku przed złymi mocami (watra). Jeszcze w latach 60. XX wieku panowało przekonanie, że pierwszy, najważniejszy, żywy boży ogień pochodzi od pioruna.